Ideja udruživanja radnika putem sindikata u praksi je zaživela zahvaljujući promeni političke klime u drugoj polovini devetnaestog veka. Ovaj period predstavlja prekretnicu u političkoj artikulaciji radikalnih socijalnih zahteva inspirisanih revolucionarnim dešavanjima u Evropi 1848. godine.
Za razliku od revolucionarnog liberalizma, levi radikalizam koji sve više dobija na značaju nakon 1848.godine ukazuje da politička transformacija treba da bude praćena i socijalnom i ekonomskom treansformacijom s obzirom da su ekonomska i politička sfera neodvojive, stavljajući radnike u centar borbe za promenu društva.
U Velikoj Britaniji sindikati su legalizovani 1872. godine, a u Nemačkoj 1879. nakon što su ukinuti Bizmarkovi konzervativni, antisocijalni zakoni, dok su u Francuskoj sinidikati bili ilegalni sve do 1884. godine.
U periodu nakon Prvog svetskog rata sindikati postaju glavni akteri u socijalnom dijalogu, naročito u Americi zahvaljujući politikama New Deal-a, dok u Evropi njihova uloga naročito jača sa razvojem države blagostanja u periodu posle Drugog svetskog rata.
Krajem 70-ih godina 20.veka menja se i odnos na relaciji “država-kapital-rad”. Neoliberalna globalizacija koju u ekonomskoj sferi karakteriše globalna integracija tržišta, decentralizacija proizvodnje i brisanje državnih/političkih granica mobilnosti kapitala, rast globalne tržišne konkurencije i formiranje globalnog tržišta rada, kao i nastojanje da se smanje troškovi proizvodnje autsorsovanjem proizvodnje u zemlje sa jeftinom radnom snagom posledično je uticala i na slabljenje sindikata.